การพัฒนารูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่น ตามแนวการสอน แบบอิง
ชื่อเรื่อง การพัฒนารูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่น ตามแนวการสอน
แบบอิงประสบการณ์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6
ผู้วิจัย นางสาววิไลลักษณ์ แก้วสด
ตำแหน่ง ครู วิทยฐานะครูชำนาญการพิเศษ
หน่วยงาน โรงเรียนพิบูลมังสาหาร องค์การบริหารส่วนจังหวัดอุบลราชธานี
ปีที่วิจัย 2556
การศึกษาทดลองครั้งนี้มีวัตถุประสงค์หลัก เพื่อพัฒนารูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 วัตถุประสงค์เฉพาะ (1) เพื่อศึกษาข้อมูลพื้นฐานสำหรับการพัฒนารูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 (2) เพื่อสร้างและหาประสิทธิภาพรูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ตามเกณฑ์ 75/75 (3) เพื่อเปรียบเทียบความสามารถในการสื่อสารภาษาอังกฤษก่อนและหลังการทดลองของนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ที่ได้รับการสอนด้วยรูปแบบการสอนที่พัฒนาขึ้น (4) เพื่อประเมินความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อการจัดการเรียนรู้ตามรูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์ สำหรับนักเรียน ชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 เครื่องมือที่ใช้ในการทดลอง ได้แก่ (1) รูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 (2) แบบวัดความสามารถในการสื่อสารภาษาอังกฤษ (3) แบบสัมภาษณ์ (4) แบบบันทึกการเรียนรู้ สถิติที่ใช้ ได้แก่ ค่าเฉลี่ย ค่าความเบี่ยงเบนมาตรฐาน ทดสอบสมมุติฐานโดยใช้ t-test (dependent sample)
การวิจัยเรื่องนี้ดำเนินการตามกระบวนการของการวิจัยและพัฒนา (Research and Development) โดยมีขั้นตอนและรายละเอียดในการดำเนินงานเป็น 4 ขั้นตอน คือ ขั้นตอนที่ 1 ศึกษาข้อมูลพื้นฐานเกี่ยวกับองค์ความรู้ที่สำคัญในการพัฒนารูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์ สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ขั้นตอนที่ 2 สร้างและหาประสิทธิภาพของรูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์เพื่อทดลองความเป็นไปได้ของรูปแบบการสอน โดยมีนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 โรงเรียนพิบูลมังสาหาร ภาคเรียนที่ 2 ปีการศึกษา 2555 กลุ่มนักเรียนทดลองนำร่อง จำนวน 28 คน ขั้นตอนที่ 3 ทดลองใช้และศึกษาผลการใช้รูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์ โดยมีกลุ่มตัวอย่างคือ นักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6/9 โรงเรียนพิบูลมังสาหาร ในภาคเรียนที่ 1 ปีการศึกษา 2556 จำนวนนักเรียน 32 คน ขั้นตอนที่ 4 ประเมินความพึงพอใจของนักเรียนที่มีต่อการจัดการเรียนการสอนตามรูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์
ผลการวิจัยพบว่า
1. ผลการศึกษาข้อมูลพื้นฐานสำหรับการพัฒนารูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์สำหรับนักเรียนชั้นมัธยมศึกษาปีที่ 6 ได้องค์ความรู้กับสถานการณ์ที่เกิดขึ้นในชีวิตประจำวันจริงด้านความสามารถในการสื่อสารภาษาอังกฤษตามมารยาทสังคม วัฒนธรรม ประเพณี ได้แก่เรื่อง เมื่อพบนักท่องเที่ยว การหาที่พัก สถานที่น่าท่องเที่ยว เทศกาลน่าชม อาหารที่อร่อย ของฝาก ค่ารถและการเดินทาง และธรรมเนียมไทยที่ควรรู้ และได้ทดลองปฏิบัติใช้ภาษาทั้งในและนอกห้องเรียน
2. ผลการพัฒนาและตรวจสอบคุณภาพพบว่า รูปแบบที่พัฒนาขึ้นทำให้นักเรียนมีคุณลักษณะของผู้เรียนที่มีความตั้งใจติดตามการเรียนอย่างต่อเนื่อง มีความคิดไตร่ตรอง มีความรับผิดชอบในงานที่ได้รับการมอบหมาย มีความกระตือรือร้น รู้จักเรียนและรู้จักตนเอง ผลการประเมินรูปแบบการสอนที่พัฒนาขึ้นมีความเหมาะสมอยู่ระดับมาก ( = 4.47) และผลการหาประสิทธิภาพของรูปแบบการสอนที่พัฒนาขึ้น จากการทดลองนำร่องพบว่า การจัดการเรียนรู้ตามรูปแบบการสอนมีประสิทธิภาพไปตามเกณฑ์ คือ E1/E2 = 77.30/78.39
3. ผลการทดลองใช้รูปแบบการสอนที่พัฒนาขึ้น พบว่า ความสามารถในการสื่อสารภาษาอังกฤษหลังสอนของนักเรียนที่ได้รับการสอนด้วยรูปแบบการสอนที่พัฒนาสูงกว่าความสามารถในการสื่อสารภาษาอังกฤษก่อนสอน อย่างมีนัยสำคัญทางสถิติที่ .05 และนักเรียนมีความพึงพอใจรูปแบบการสอนภาษาอังกฤษบริบทท้องถิ่นตามแนวการสอนแบบอิงประสบการณ์ อยู่ในระดับมาก ( x=4.22, S.D = 0.89)